Vélez'e Adanmış Bir Hayatın Hikayesi

(ESPAÑOL ABAJO)

Buenos Aires’in futbol kokan sokaklarında, kulüpler sadece spor kurumları değil; mahallelerin ruhunu, ailelerin hafızasını ve nesiller boyu aktarılan hikâyeleri taşıyan semboller. Vélez Sarsfield de bu kültürün en sıcak örneklerinden biri. Tribünleriyle, sakin ama güçlü kimliğiyle ve sadık taraftarlarıyla bu kulüp, Arjantin futbolunun kendine özgü yüzlerinden biri. Bugün, 76 yaşındaki fanatik Vélez taraftarı Ricardo ile yaptığımız sohbet, yalnızca bir taraftar hikâyesi değil, aynı zamanda Arjantin futbolunun samimi yanını gösteren bir yolculuk. Ricardo, doğduğu günden bu yana Vélez’in renkleriyle büyümüş, kulübü bir aile mirası olarak sahiplenmiş bir taraftar.

ESTADİO JOSE AMALFİTANİ

Vélezanos Olmak: Bir Ailenin Parçası

Selçuk: Ne anlama geliyor Velezanos?

Ricardo: Velezanos demek bir aile gibi, bir grup. Taraftar grubu gibi düşünebilirsin.

Selçuk: "Fortineros" da diyorlar değil mi?

Ricardo: Velezanos, Fortineros... Her ikisi de Velez taraftarını anlatmak için kullanılan terimler.

Ricardo için Vélez taraftarı olmak bir tercih değil, doğuştan gelen bir miras. Onun sözleri, Buenos Aires’te futbolun bir “seçim” değil, bir “aidiyet” olduğunun kanıtı.

Çocukluk Anıları ve İlk Şampiyonluk Heyecanı

Selçuk: Peki, Vélez'e gönül verdiğin ilk anı hatırlıyor musun? Seni bu kulübe çeken neydi

Ricardo: Ben doğuştan Vélez taraftarıyım. Aileden gelen bir miras. Çok samimi bir kulüptür. Hiç skandalı olmaz, maça huzurla gidersin, tribünler de çok sakindir. Kardeşlerim ve kuzenlerimle, tüm ailemizle gideriz. Pazar günleri maçlar olurdu. Büyükannemin evinde öğle yemeği yer, sonra hep beraber stadyuma yürüyerek giderdik. Benim için bir şenlikti. Vélez ilk şampiyon olduğunda 17 yaşımdaydım.

Büyük Zaferler ve Duygu Yüklü Anlar

Selçuk: Yıllar boyunca Vélez'i desteklerken en çok gurur duyduğun an hangisiydi?

Ricardo: 1994'te her şeyi kazanmaya başladığımız zamandı. '68'den '94'e kadar hiçbir şey kazanamamıştık. Kötü bir anım var, 1968 Eylül'de babam vefat etti ve Ekim ayında Vélez şampiyon oldu. O gün statta üç kardeş ağladığımızı hatırlıyorum. O tarihten itibaren 1994'e kadar hiçbir şey kazanamadık. Ama '94'te her şeyi, hatta Tokyo'daki kupayı bile kazandık. Ayrıca La Plata'da ilk kez şampiyon olduğumuz gün de benim için çok özeldi. O gün çok yağmur yağıyordu ve restoranımı bırakıp, 10 yaşlarındaki çocuklarımı okuldan alıp La Plata'ya birlikte maça gitmiştim.

Bu anılar, futbolun sadece skorlar ve kupalardan ibaret olmadığını, insan hayatındaki dönüm noktalarıyla iç içe geçtiğini kanıtlıyor.

Sadakatin Gücü

Selçuk: Peki Vélez'in en zor zamanlarında? Hiç "Artık pes ediyorum" dedin mi?

Ricardo: Hayır, asla. Geçtiğimiz yıl küme düşme tehlikesi yaşadık. Eğer Colón'a kaybetseydik B Ligi'ne düşecektik. Ama Vélez ve Boca, 80 yıldır A Ligi'nde olan tek takımlar. Vélez sadece bir kez, 1940'ta düşüp '41'de geri yükseldi.

Sadakat, Ricardo’nun sözlerinde açıkça hissediliyor. Onun için takımın kötü dönemleri bile bir terk sebebi değil, aksine kulübe olan bağı daha da güçlendiren bir süreç.

Tribünlerden Futbol Efsanelerine

Selçuk: Zaman makinen olsa hangi maçı tekrar izlerdin?

Ricardo: Boca ile stadımızda oynadığımız, Maradona ve Caniggia'nın atıldığı maçı tekrar izlerdim. O maçı stadyumdan izliyordum ve hakem Castrilli, hem Maradona'yı hem de Caniggia'yı oyundan atmıştı.

Selçuk: Sence Vélez formasını giyen en iyi beş oyuncu kim?

Ricardo: Marín (kaleci), Willington, Bianchi, Alegre ve Turco Weber. Daniel Willington, Vélez tarihinin en iyi oyuncularından biriydi.

Selçuk: Maradona, Pelé, Messi. Hepsini canlı izleme şansın oldu mu?

Ricardo: Evet, üçünü de stadyumda izledim. Pelé'yi Racing-Santos maçında, Maradona'yı '86 Dünya Kupası öncesi, Messi'yi de zaten biliyorsun.

Kendi Futbol Yolculuğu

Selçuk: Sen de futbol oynadın mı? Profesyonel miydin, amatör mü?

Ricardo: Boca'da dördüncü ligde, San Telmo'da ise birinci ligde oynadım. Bana o zamanlar, efsane oyuncu Juan Evaristo 16 yaşında imza attırmıştı. 6-7 yıl oynadım ama babam "Çalışmak ve okumak zorundasın" dedi ve futbol oynamayı bıraktım.

José Amalfitani’nin Mirası

Selçuk: Sence José Amalfitani'nin kulübe bıraktığı en kalıcı miras nedir?

Ricardo: Arjantin'de "Yönetici Günü" Amalfitani onuruna kutlanır. O, kulübü zor bir dönemde, hükümetten yardım almadan ayağa kaldırdı. O yüzden stadyumun adı da Amalfitani'dir.

Vélez Kültürü: Ritüeller, Sadakat ve Aile Ruhu

Selçuk: Maç günü bir ritüelin var mı ve varsa nasıl başlıyor?

Ricardo: Stadyumun karşısında "Clo Resto bar" adında bir kafe var. Maçtan önce oraya gidip bir kahve içerim ve arkadaşlarımla sohbet ederim. Çocuklarım ve arkadaşlarım için yer tutarım. Bunu her maç yaparız.

Selçuk: Sence Vélez'in kaderini değiştiren sezon hangisiydi?

Ricardo: 1994'teki Libertadores ve Tokyo sezonu. O sezonla birlikte Vélez taraftarı çok arttı ve kulüp çok daha popüler hale geldi.

Selçuk: Başka ülkelere Vélez maçını izlemeye gittin mi?

Ricardo: Evet, Brezilya ve Paraguay'a gittim.

Selçuk: Karakteristik olarak Vélez taraftarını diğerlerinden ayıran en güçlü özellik ne?

Ricardo: Vélez bir tutku. Maçtan 15 dakika önce tribünler boş gibi görünür, ama maç başladığında tamamen dolar. Herkes aile gibi.

Selçuk: Sence bu sezon takımdaki en büyük gelişim neydi? Pres gücü, takım oyunu?

Ricardo: Şu anki teknik direktörlerimiz sayesinde fiziksel olarak takım çok iyi duruma geldi. Guillermo, Gustavo, Insua bu sene çok iyiler.

Selçuk: River'dan Lanzini size katıldı. Lanzini'den memnun musun?

Ricardo: Evet, yüksek kalitede bir oyuncu.

Selçuk: Vélez 4-4-2 mi oynuyor yoksa farklı mı?

Ricardo: Maçın gidişatına göre değişir. Kötü giderse 3-4-3 oynarız. Ama genelde 4-3-2 şeklinde oynarız.

Ricardo aile fotoğrafını gösterirken

Bu röportaj, 76 yaşında hâlâ ilk günkü tutkuyla takımının peşinden giden Ricardo’nun hikâyesi. Onun sözleri, futbolun bazen bir oyundan çok daha fazlası olduğunu, insanların hayatlarını şekillendiren bir aidiyet ve duygusal bağ olduğunu hatırlatıyor. Vélez, Ricardo’nun hayatında bir kulüpten çok daha fazlası; bir aile geleneği, bir kültür ve bir kimlik.

ESPAÑOL

Una vida dedicada a Vélez

En las calles de Buenos Aires impregnadas de fútbol, los clubes no son solo instituciones deportivas; son símbolos que llevan el alma de los barrios, la memoria de las familias y las historias transmitidas de generación en generación. Vélez Sarsfield es uno de los ejemplos más cálidos de esta cultura. Con sus tribunas, su identidad serena pero fuerte y sus fieles hinchas, este club es uno de los rostros más auténticos del fútbol argentino. Hoy, la charla que tuvimos con Ricardo, un fanático hincha de Vélez de 76 años, no es solo una historia de un aficionado, sino también un recorrido que muestra el lado más íntimo del fútbol argentino. Ricardo ha crecido con los colores de Vélez desde el día en que nació y ha asumido al club como una herencia familiar.

Ser Vélezano: Parte de una Familia

Selçuk: ¿Qué significa Velezanos?

Ricardo: Velezanos significa como una familia, un grupo. Puedes pensarlo como una hinchada.

Selçuk: ¿También les dicen "Fortineros"?

Ricardo: Velezanos, Fortineros... Ambos términos se usan para describir a los hinchas de Vélez.

Para Ricardo, ser hincha de Vélez no es una elección, sino una herencia desde su nacimiento. Sus palabras son la prueba de que, en Buenos Aires, el fútbol no es una “elección” sino una “pertenencia”.

Recuerdos de Infancia y la Emoción del Primer Campeonato

Selçuk: Entonces, ¿recuerdas el primer momento en que te enamoraste de Vélez? ¿Qué fue lo que te atrajo a este club?

Ricardo: Soy hincha de Vélez de nacimiento. Es una herencia familiar. Es un club muy sincero. Nunca tiene escándalos, vas a la cancha con tranquilidad, las tribunas son muy tranquilas. Vamos con mis hermanos, mis primos, toda mi familia. Los partidos eran los domingos. Almorzábamos en la casa de mi abuela y luego íbamos todos juntos caminando al estadio. Para mí era una fiesta. Tenía 17 años cuando Vélez fue campeón por primera vez.

Grandes Triunfos y Momentos Emotivos

Selçuk: A lo largo de los años apoyando a Vélez, ¿cuál fue el momento del que te sentiste más orgulloso?

Ricardo: Fue cuando empezamos a ganar todo en 1994. Desde el ‘68 hasta el ‘94 no habíamos ganado nada. Tengo un recuerdo triste: en septiembre de 1968 falleció mi papá y en octubre Vélez fue campeón. Ese día recuerdo que los tres hermanos lloramos en la cancha. Desde esa fecha hasta 1994 no ganamos nada. Pero en el ‘94 ganamos todo, incluso la copa en Tokio. Además, el día que fuimos campeones por primera vez en La Plata también fue muy especial para mí. Llovía mucho ese día y dejé mi restaurante, fui a buscar a mis hijos de 10 años al colegio y fuimos juntos a La Plata a ver el partido.

Estos recuerdos demuestran que el fútbol no se trata solo de resultados y trofeos, sino que está entrelazado con los momentos decisivos de la vida de las personas.

La Fuerza de la Lealtad

Selçuk: ¿Y en los momentos más difíciles de Vélez? ¿Alguna vez dijiste "ya está, me rindo"?

Ricardo: No, nunca. El año pasado estuvimos a punto de descender. Si hubiéramos perdido contra Colón, habríamos bajado a la B. Pero Vélez y Boca son los únicos equipos que llevan 80 años en Primera. Vélez solo descendió una vez, en 1940, y volvió a subir en el ‘41.

La lealtad se percibe claramente en las palabras de Ricardo. Para él, los malos momentos del equipo no son motivo para abandonar, sino procesos que fortalecen aún más el vínculo con el club.

De las Tribunas a las Leyendas del Fútbol

Selçuk: Si tuvieras una máquina del tiempo, ¿qué partido volverías a ver?Ricardo: Volvería a ver el partido contra Boca en nuestro estadio, cuando echaron a Maradona y Caniggia. Estuve en la cancha ese día y el árbitro Castrilli expulsó a los dos.

Selçuk: ¿Quiénes son para vos los cinco mejores jugadores que vistieron la camiseta de Vélez?

Ricardo: Marín (arquero), Willington, Bianchi, Alegre y Turco Weber. Daniel Willington fue uno de los mejores jugadores de la historia de Vélez.

Selçuk: Maradona, Pelé, Messi. ¿Tuviste la oportunidad de verlos a todos en vivo?

Ricardo: Sí, vi a los tres en la cancha. A Pelé lo vi en un Racing-Santos, a Maradona antes del Mundial ‘86, y a Messi ya lo conocés.

Su Propio Camino en el Fútbol

Selçuk: ¿Vos también jugaste al fútbol? ¿Profesional o amateur?

Ricardo: Jugué en la cuarta de Boca y en la primera de San Telmo. En ese entonces, el jugador histórico Juan Evaristo me hizo firmar a los 16 años. Jugué 6 o 7 años, pero mi papá me dijo: “Tenés que trabajar y estudiar”, y dejé el fútbol.

El Legado de José Amalfitani

Selçuk: ¿Cuál es, para vos, el legado más importante que dejó José Amalfitani en el club?

Ricardo: En Argentina se celebra el “Día del Dirigente” en honor a Amalfitani. Él levantó al club en una época difícil, sin ayuda del gobierno. Por eso el estadio lleva su nombre.

La Cultura Vélez: Rituales, Lealtad y Espíritu Familiar

Selçuk: ¿Tenés algún ritual el día del partido? ¿Cómo empieza?

Ricardo: Frente al estadio hay un café llamado "Clo Resto bar". Antes del partido voy allí, tomo un café y charlo con mis amigos. Reservo lugares para mis hijos y mis amigos. Hago esto en cada partido.

Selçuk: ¿Cuál fue, para vos, la temporada que cambió el destino de Vélez?

Ricardo: La temporada de la Libertadores y Tokio en 1994. Desde esa temporada, la hinchada de Vélez creció mucho y el club se hizo mucho más popular.

Selçuk: ¿Fuiste a otros países a ver partidos de Vélez?

Ricardo: Sí, fui a Brasil y Paraguay.

Selçuk: ¿Qué característica diferencia más a los hinchas de Vélez de los demás?

Ricardo: Vélez es una pasión. Quince minutos antes del partido, las tribunas parecen vacías, pero cuando empieza el partido están llenas. Todos son como una familia.

Selçuk: ¿Cuál fue, para vos, el mayor progreso del equipo esta temporada? ¿La presión, el juego colectivo?

Ricardo: Gracias a nuestros técnicos actuales, el equipo está muy bien físicamente. Guillermo, Gustavo, Insua estuvieron muy bien este año.

Selçuk: Lanzini se unió a ustedes desde River. ¿Estás contento con Lanzini?

Ricardo: Sí, es un jugador de gran calidad.

Selçuk: ¿Preferís un número 10 creativo o dos número 8?

Ricardo: Prefiero dos jugadores que hagan de 5.

Selçuk: ¿Vélez juega 4-4-2 o distinto?

Ricardo: Depende de cómo vaya el partido. Si vamos mal, jugamos 3-4-3. Pero generalmente jugamos 4-3-2.

Mientras Ricardo me mostraba la foto de familia.

Esta entrevista es la historia de Ricardo, quien a sus 76 años sigue siguiendo a su equipo con la misma pasión del primer día. Sus palabras recuerdan que el fútbol a veces es mucho más que un juego; es un sentido de pertenencia y un vínculo emocional que moldean la vida de las personas. Vélez, en la vida de Ricardo, es mucho más que un club; es una tradición familiar, una cultura y una identidad.

SELÇUK TANAYDIN-BUENOS AİRES-ARGENTİNA